25 mei 2013 Penzance – Kilmore Quay (Ierland)
Blijf op de hoogte en volg Low Land Lady
25 Mei 2013 | Ierland, Kilmore Quay
Na de storm met windkracht 8 gisteren is het als we om kwart voor 5 opstaan aangenaam rustig. De stekker is er weer eens uitgetrokken, geen wind, zoals voorspeld. Windguru voorspelt voor vandaag en vannacht Variabele tot Noordwestelijke wind tot maximaal 4 Bft aan de Ierse kust morgenochtend. We gaan ervoor! Omdat we vandaag de langste tocht gaan maken die Gerrit en ik ooit samen gemaakt hebben moet de weervoorspelling wel goed zijn. De oceaan onderschatten we niet. We vinden beiden het komende stuk zee en oceaan het spannendste van het rondje Engeland.
Omdat de sluis alleen bij hoogwater open is en er een vissersboot met een kapotte motor door een sleepboot binnengebracht gaat worden moeten we voor kwart voor 6 de sluis door zijn met zijn allen. Gelukkig staan alle buren ook vroeg genoeg op en zijn we voor de sleepboot met visserman binnenkomt de haven uit. Buiten de havenhoofden zien we de sleep liggen, ze hebben op ons gewacht. We hadden liever om een uur of 10 gaan varen omdat de stroom om Lands End dan mee zou staan. Doordat het gisteren stormde konden we niet om 5 uur ’s-middags aan een mooring gaan liggen en moesten we wel vroeg opstaan en zo vroeg vertrekken. Een ander nadeel van vroeg vertrekken is de wens om aan te komen als het licht is. We weten dat het ongeveer 24 uur varen is en we willen niet om 3 uur bij de eerste kardinale boei aankomen. We zullen zien hoe het loopt vandaag.
We varen met een hele flottielje van 7 boten weg uit Penzance en Newlyn. Een deel van de boten vaart naar het oosten. Bij Lands End gaan 2 boten richting Scillys, 1 naar Pedstow en wij naar Ierland. Twee uur na vertrek zijn we moederziel alleen op de oceaan waar nog een behoorlijke deining staat van de storm van gisteren. Ik had zin in een gebakken eitje maar daar kwam ik snel van terug. Dat werd een heel eenvoudig eitje en ik moest het buiten opeten omdat binnen de zeeziekte erg dichtbij komt. Buiten is gelukkig alles na een paar minuten weer over. Gerrit is een beetje katterig, hij wil zelfs geen koffie maar liever thee!
De zee is op een gegeven moment behoorlijk diep, bijna 150 meter, als ineens de dieptemeter niets meer aangeeft en vervolgens op 9 meter gaat staan. Gerrit vraagt zich af hoe dit kan, is er een ondiepte hier? We hebben van dit stuk geen zeekaarten omdat er niets is, alleen maar zee. Ik heb de oplossing, als het hier 9 meter diep zou zijn dan kunnen de grote schepen hier niet varen, dan zou er een boei liggen, dus is het hier zo diep dat de diepte meter reageert op een school vissen. Het is hier dus gewoon nog steeds heel diep. Na een paar minuten geeft de dieptemeter weer gewoon de juiste diepte aan.
Overdag proberen Gerrit en ik een beetje slaap in te halen. De eerste keer dat ik naar bed ga lukt het zoals gewoonlijk niet om in slaap te vallen. Gerrit lukt het daarna wel om een uur of 2 te slapen. Als ik om 13.00 uur nogmaals naar bed ga omdat ik knikkebollend zit te lezen heb ik geluk, ik val in slaap en droom dat ik een symfonieorkest hoor spelen. Ik denk dat mijn hersens het geluid van de motor in muziek omgezet hebben. Kan ik dat ook voor vannacht inprogrammeren? Gerrit maakt me wakker om kwart over vier, DOLFIJNEN om de boot. Wat leuk, we worden omringt door een stuk of 10 dolfijnen. Ze zwemmen harder dan de boot en springen soms met z’n drieën tegelijk omhoog. Wat geweldig! Dit is voor ons de slagroom op de taart, hier hebben we zo op gehoopt en de wens is vervuld, wat leuk! Het is moeilijk om de dolfijnen te filmen of te fotograferen omdat ze zo ontzettend snel zijn en je niet in kan schatten waar ze weer boven komen.
De weersvoorspelling lijkt helemaal uit te komen. We varen in de stralende zon zonder ook maar een wolkje in de lucht en de wind is steeds meer gaan liggen en de oceaan is geheel tot rust gekomen. Met dit weer is zelfs de oceaan niet eng, maar ja het kan ook anders!
We eten de hutspot die ik gisteren gemaakt heb en Gerrit hijst alvast de enige nieuwe vlag van deze reis, de Ierse groen- wit- orange vlag. Om een uur of 10 genieten we samen van de ondergaande zon. Terwijl de zon net onder is komt in het zuidoosten de volle maan op. De maan zal ons de hele nacht gezelschap houden. In een tabel heb ik gezien dat de maan tegen een uur of 7 pas weer onder gaat en dan is de zon net op.
Als we de afstand tot de eerste boei bepalen en dit met de huidige snelheid uitzetten dan komen we veel te vroeg, dus in donker, bij de eerste boei. We nemen een beetje gas terug, dat is ook prettiger slapen. Om 22.30 uur gaat Gerrit naar bed en kan doordat de motor nu een tevreden gebrom laat horen heerlijk slapen tot half 2. In mijn wacht kan ik doordat ik de Ereader heb gewoon lekker lezen omdat er op de oceaan echt helemaal niets te zien is. Ik kan de dolfijnen die af en toe langskomen wel horen, je kan ze horen ademhalen als ze boven water springen, maar ik kan ze niet zien. Ondanks de maan is het daar helaas een beetje te donker voor. Gerrit neemt de wacht over. Wel te rusten en tot morgen.
Omdat de sluis alleen bij hoogwater open is en er een vissersboot met een kapotte motor door een sleepboot binnengebracht gaat worden moeten we voor kwart voor 6 de sluis door zijn met zijn allen. Gelukkig staan alle buren ook vroeg genoeg op en zijn we voor de sleepboot met visserman binnenkomt de haven uit. Buiten de havenhoofden zien we de sleep liggen, ze hebben op ons gewacht. We hadden liever om een uur of 10 gaan varen omdat de stroom om Lands End dan mee zou staan. Doordat het gisteren stormde konden we niet om 5 uur ’s-middags aan een mooring gaan liggen en moesten we wel vroeg opstaan en zo vroeg vertrekken. Een ander nadeel van vroeg vertrekken is de wens om aan te komen als het licht is. We weten dat het ongeveer 24 uur varen is en we willen niet om 3 uur bij de eerste kardinale boei aankomen. We zullen zien hoe het loopt vandaag.
We varen met een hele flottielje van 7 boten weg uit Penzance en Newlyn. Een deel van de boten vaart naar het oosten. Bij Lands End gaan 2 boten richting Scillys, 1 naar Pedstow en wij naar Ierland. Twee uur na vertrek zijn we moederziel alleen op de oceaan waar nog een behoorlijke deining staat van de storm van gisteren. Ik had zin in een gebakken eitje maar daar kwam ik snel van terug. Dat werd een heel eenvoudig eitje en ik moest het buiten opeten omdat binnen de zeeziekte erg dichtbij komt. Buiten is gelukkig alles na een paar minuten weer over. Gerrit is een beetje katterig, hij wil zelfs geen koffie maar liever thee!
De zee is op een gegeven moment behoorlijk diep, bijna 150 meter, als ineens de dieptemeter niets meer aangeeft en vervolgens op 9 meter gaat staan. Gerrit vraagt zich af hoe dit kan, is er een ondiepte hier? We hebben van dit stuk geen zeekaarten omdat er niets is, alleen maar zee. Ik heb de oplossing, als het hier 9 meter diep zou zijn dan kunnen de grote schepen hier niet varen, dan zou er een boei liggen, dus is het hier zo diep dat de diepte meter reageert op een school vissen. Het is hier dus gewoon nog steeds heel diep. Na een paar minuten geeft de dieptemeter weer gewoon de juiste diepte aan.
Overdag proberen Gerrit en ik een beetje slaap in te halen. De eerste keer dat ik naar bed ga lukt het zoals gewoonlijk niet om in slaap te vallen. Gerrit lukt het daarna wel om een uur of 2 te slapen. Als ik om 13.00 uur nogmaals naar bed ga omdat ik knikkebollend zit te lezen heb ik geluk, ik val in slaap en droom dat ik een symfonieorkest hoor spelen. Ik denk dat mijn hersens het geluid van de motor in muziek omgezet hebben. Kan ik dat ook voor vannacht inprogrammeren? Gerrit maakt me wakker om kwart over vier, DOLFIJNEN om de boot. Wat leuk, we worden omringt door een stuk of 10 dolfijnen. Ze zwemmen harder dan de boot en springen soms met z’n drieën tegelijk omhoog. Wat geweldig! Dit is voor ons de slagroom op de taart, hier hebben we zo op gehoopt en de wens is vervuld, wat leuk! Het is moeilijk om de dolfijnen te filmen of te fotograferen omdat ze zo ontzettend snel zijn en je niet in kan schatten waar ze weer boven komen.
De weersvoorspelling lijkt helemaal uit te komen. We varen in de stralende zon zonder ook maar een wolkje in de lucht en de wind is steeds meer gaan liggen en de oceaan is geheel tot rust gekomen. Met dit weer is zelfs de oceaan niet eng, maar ja het kan ook anders!
We eten de hutspot die ik gisteren gemaakt heb en Gerrit hijst alvast de enige nieuwe vlag van deze reis, de Ierse groen- wit- orange vlag. Om een uur of 10 genieten we samen van de ondergaande zon. Terwijl de zon net onder is komt in het zuidoosten de volle maan op. De maan zal ons de hele nacht gezelschap houden. In een tabel heb ik gezien dat de maan tegen een uur of 7 pas weer onder gaat en dan is de zon net op.
Als we de afstand tot de eerste boei bepalen en dit met de huidige snelheid uitzetten dan komen we veel te vroeg, dus in donker, bij de eerste boei. We nemen een beetje gas terug, dat is ook prettiger slapen. Om 22.30 uur gaat Gerrit naar bed en kan doordat de motor nu een tevreden gebrom laat horen heerlijk slapen tot half 2. In mijn wacht kan ik doordat ik de Ereader heb gewoon lekker lezen omdat er op de oceaan echt helemaal niets te zien is. Ik kan de dolfijnen die af en toe langskomen wel horen, je kan ze horen ademhalen als ze boven water springen, maar ik kan ze niet zien. Ondanks de maan is het daar helaas een beetje te donker voor. Gerrit neemt de wacht over. Wel te rusten en tot morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
